گبه دستباف جزو انواع فرش دست بافت محسوب می شود که ارزش هنری بسیاری دارد. گبه بسیار شبیه گلیم و قالی به نظر می آید. اما در اندازه های کوچکتر با پرزها و نخ خاب های بلندتر. خواستگاه اصلی گبه مربوط به ایل و عشایر است. گبه به قالیچه خرسک نیز معروف است.
طرح شیر یکی از اصیل ترین طرح ها است که طراحان گبه به نماد کشور و قدرت آن را در بافت خود پیاده میکنند.
طرح خشتی عمومی ترین طرح برای گبه است. و بیشتر در بین بافندگان بختیاری و فارس رایج است.
این طرح، خانه های در هم را به تصویر کشیده که مراحل زندگی را از آغاز پیدایش تا رسیدن به گوهر ذات نشان میدهد.
در این طرح، یک ترنج در وسط گبه بافته می شود و در اطراف آن بوته های گل به چشم می خورد.
عموما گل های رز در گبه بافته می شود. البته گلهای دیگر هم ممکن است در کنار آن بافته شوند.

طرح ایلاتی، نشات گرفته از طبیعت محل زندگی عشایر است.
این طرح بسیار ساده است. برخی کارشناسان معتقدند این طرح زندگی روستاییان، صحرای اطراف روستا و زمینهای بی حاصل را نشان می دهد.
درخت، همیشه نماد سر سبزی و آبادانی است. از این رو در بسیاری از بافته ها به عنوان زیبایی، سبزی و آبادانی بافته می شود.
ساده ترین طرح برای گبه است که به صورت نوارهای راه راه بافته می شود.
تفاوت گبه های قدیم و جدید
در گذشته گبه مستقیما از الیاف بدست آمدهی حاصل از ریسیدن پشم گوسفند و موی شتر یا بز بافته می شد. در نتیجه رنگ گبههای بافته شده به رنگ پشم و موی شتر و بز (شیری، کرم، سیاه، قهوه ای و خاکستری) بود. با گذشت زمان، بشر ساخت و استفاده از رنگهای گیاهی و طبیعی را فرا گرفت و فرایند رنگرزی الیاف ریسیده شده باب شد. بنابراین گبههایی رنگین و متنوع تر بافته شد. پیشرفت تکنولوژی و استقبال نسل جدید از گبه باعث شد تا روند رنگرزی الیاف، به سمت صنعتی شدن پیش برود. امروزه برای تنوع رنگی الیاف و سرعت در رنگرزی، از رنگهای شیمیایی برای رنگ کردن الیاف پشمی استفاده میکنند.